მხოლოდ დროს შეუძლია შეაფასოს, თუ რამდენად დიდებულია სიყვარული

ერთ კუნძულზე ცხოვრობდა მსოფლიოში არსებული ყველა თვისება (გრძნობა).

ერთ მშვენიერ დღეს თვისებებს გამოუცხადეს, რომ კუნძული იძირებოდა.

როცა სიყვარული თითქმის დაიფარა წყალით, მან შველა ითხოვა.

ახლომახლო დიდებული ნავით ჩაიარა განცხრომამ.

სიყვარულმა თხოვნით მიმართა:

– განცხრომავ, ამიყვანე შენს ნავზე!

– არა! უპასუხა განცხრომამ, ჩემს ნავზე იმდენი სიკეთეა, რომ ადგილი არ მაქვს!

სიყვარულმა გადაწყვითა, მიემართა თხოვნით სხვა ლამაზი ნავში მჯდომთათვის.

–პატივმოყვარეობავ, ამიყვანე შენს ნავში.

-არაფერი არ შემიძლია სიყვარულო, შენ მთლად სველი ხარ დამისვრი ჩემს ნავს.

შორიახლო მწუხარებამ გაცურა.

– მწუხარებავ, ნება მომეცი,შენთან ერთად წამოვიდე.

-ოჰ, სიყვარულო, მე ძალიან დამწუხრებული ვარ,მინდა მარტო ვიყო.

მაშინ სიყვარულმა დაუძახა ბედნიერებას, მაგრამ ბედნიერება იმდენად აღფრთოვანებული იყო თავისი ბედნიერებით,ვერც კი გაიგონა სიყვარულის ძახილი…

უცებ მოესმა ხმა…

მე აგიყვან ჩემს ნავზე!… -ეს იყო მოხუცი.

სიყვარული იმდენად აივსო სიხარულით, რომ დაავიწყდა სახელი ეკითხა მისთვის. როცა ისინი ნაპირს მიუახლოვდნენ, მოხუცი თავისი გზით წავიდა. როცა სიყვარული მიხვდა, რამდენად დავალებული იყო მოხუცისგან, სხვა მოხუცს –ცოდნას მიმართა :

-ვინ დამეხმარა მე?

-ეს იყო დრო, უპასუხა ცოდნამ.

-დრო? მაგრამ რატომ დამეხმარა დრო?

ცოდნამ მრავალმნიშვნელოვნად გაიღიმა და უპასუხა:

-იმიტომ, რომ მხოლოდ დროს შეუძლია შეაფასოს, თუ რამდენად დიდებულია სიყვარული.